Եւ Տուբիա Աման ի տես եկեալ առ նոսա ասէր. Մի՛ կարիցեն շինել եւ զոհել զոհս, եւ կամ ուտել զնուէրսն ի տեղւոջ իւրեանց. եւ ո՞չ ելանեն այժմ աղուէսք եւ քակեն զքարինս պարսպաց նորա։ Եւ ասեմք մեք.՝՝
Եւ իբրեւ ոչ եւս կարէին թաքուցանել, առ մայրն նորա տապանակ պրտուեայ, եւ ծեփեաց զնա կպրաձիւթով, եւ եդ ի նմա զմանուկն, եւ ընկէց զայն ի խաղ մի առ ափն գետոյն։
Վասն այսորիկ այսպէս ասէ Տէր ի վերայ մարգարէիցն, որ մարգարէանան յանուն իմ, եւ ես ոչ առաքեցի զնոսա եւ ոչ պատուիրեցի նոցա՝՝, որ ասեն թէ՝ Սուր եւ սով ոչ եղիցի յերկրիս յայսմիկ. յախտ ծիւրական մահու, եւ՝՝ ի սուր եւ ի սով սպառեսցին մարգարէքն այնոքիկ.
Եւ յատակեցից զորմն զոր ծեփէիք, եւ կործանեսցի. եւ ընկեցից զնա յերկիր, եւ յայտնեսցին հիմունք նորա, եւ անկցի եւ վախճանեսցի յանդիմանութեամբ՝՝. եւ գիտասջիք թէ ես եմ Տէր։