Եւ ասէ Եղիա. Նախանձեցայ զնախանձ Տեառն ամենակալի. զի թողին զքեզ որդիքն Իսրայելի, զսեղանս քո կործանեցին, եւ զմարգարէս քո կոտորեցին սրով. ես միայն մնացեալ եմ, եւ խնդրեն զանձն իմ առնուլ զսա։
Եւ ինքն գնաց յանապատ աւուր միոյ ճանապարհ, եւ չոգաւ եւ նստաւ ընդ բեւեկնեաւ. եւ խնդրեաց մահ անձին իւրոյ, եւ ասէ. Շատ է արդ, Տէր, ա՛ռ զոգի իմ յինէն, Տէր՝՝. զի ոչ եմ ես լաւ քան զհարս իմ։
Արդար ես դու, Տէր, եւ մատուցից առաջի քո աղերս՝՝. բայց խօսեցայց զիրաւունս. զի՞ է զի ճանապարհք ամպարշտաց յաջողեալ են, եւ երջանկացան ամենեքեան որ արհամարհեն զարհամարհանս։
Եւ ասէ Յեսու. Աղաչեմ զքեզ, Տէր, Տէր. ընդէ՞ր իսկ բնաւ անցանելով անցոյց ծառայ քո՝՝ զժողովուրդս զայս ընդ Յորդանան, մատնել զսոսա Ամովրհացւոցն եւ՝՝ կորուսանել զմեզ. լաւ էր թէ անդէն զետեղեալ եւ բնակեալ էաք առ եզերբ Յորդանանու։
Եւ նեղեցաւ Դաւիթ յոյժ, զի ասաց ժողովուրդն քարկոծել զնա. զի զայրացեալ էր ոգի ամենայն ժողովրդեանն իւրաքանչիւր ի վերայ ուստերաց եւ դստերաց իւրեանց։ Եւ զօրացաւ Դաւիթ ի Տէր Աստուած իւր։