եւ չարացար առնել քան զամենեսին որ եղեն յառաջ քան զքեզ, եւ գնացեր եւ արարեր քեզ աստուածս օտարոտիս եւ ձուլածոյս բարկացուցանել զիս, եւ զիս ընկեցեր յետս ի մարմնոյ քումմէ,
Անցին վաղվաղակի զճանապարհաւն զոր պատուիրեցեր նոցա. արարին իւրեանց որթ ձուլածոյ, եւ երկիր պագին նմա, եւ զոհեցին նմա եւ ասեն. Այս են աստուածք քո, Իսրայէլ, որ հանին զքեզ յերկրէն Եգիպտացւոց։
Եւ արդ՝ որովհետեւ ազգ եմք Աստուծոյ, ոչ պարտիմք համարել ոսկւոյ կամ արծաթոյ կամ քարի որ ի ճարտարութենէ եւ ի մտաց մարդոյ քանդակեալ իցէ, զԱստուածականն լինել նմանող։
Եւ տեսանէք եւ լսէք եթէ ոչ միայն զԵփեսացւոց, այլ գրեթէ զամենայն իսկ Ասիացւոց, Պաւղոսս այս հաւանեցուցեալ շրջեաց բազում ժողովս ասել թէ՝ Ոչ են աստուածք ձեռագործք։
անիծեալ լիցի մարդն որ արասցէ դրօշեալ եւ ձուլածոյ, զի պիղծ է Տեառն ձեռագործ ճարտարի, եւ դնիցէ զնա ի թաքստեան. եւ պատասխանի տուեալ ժողովրդեանն՝ ասասցեն. Եղիցի։
Եւ դարձոյց անդրէն զհազար եւ զհարեւր արծաթոյն առ մայր իւր. եւ ասէ մայր նորա. Սրբելով սրբեցի զարծաթն Տեառն ի ձեռանէ իմմէ եւ առանձինն՝՝, առնել դրօշեալ եւ ձուլածոյ. եւ արդ դարձուցից զնա առ քեզ։
