Եւ կին մի ի կանանց որդւոց մարգարէիցն աղաղակէր առ Եղիսէ եւ ասէր. Ծառայ քո, այր իմ մեռաւ. եւ դու ինքնին գիտես զի ծառայ քո էր երկիւղած ի Տեառնէ. եւ փոխատուն եկն առնուլ զերկոսին զորդիս իմ իւր ի ծառայութիւն։
Եւ արարի խորհուրդ ընդ միտս իմ. եւ կագեցայ ընդ պատուականս եւ ընդ իշխանս նոցա, եւ ասեմ ցնոսա. Դուք էք որ խնդրէք զհարկս յեղբարց ձերոց։ Եւ հրամայեցի նոցա լինել՝՝ ժողով մեծ։
Վա՜յ ինձ, մայր իմ, իբրեւ զո՞ ոք ծնար զիս. այր՝՝ դատափետեալ եւ ձգձգեալ ի դատաստան յամենայն երկրի. ոչ պարտիմ ինչ, եւ ոչ պարտի ոք ինչ ինձ. եւ զօրութիւն իմ պակասեաց յանիծանելեաց իմոց։
զարծաթ իւր ի վարձու ետ, եւ վաշխիւ եւ տոկոսեօք պահանջեաց. նա մի՛ կեցցէ որ զայն ամենայն անօրէնութիւնս արար, մահու մեռցի, եւ արիւն նորա ի վերայ նորին եղիցի։
եւ յանիրաւութենէ դարձոյց զձեռս իւր, վաշխս եւ տոկոսիս ոչ առ, արդարութիւն գործեաց, եւ ըստ հրամանաց իմոց գնաց. նա մի՛ վախճանեսցի յանիրաւութիւնս հօր իւրոյ, այլ կելով կեցցէ։