Եւ եմուտ կինն առ ամենայն ժողովուրդն. եւ խօսեցաւ ընդ ամենայն քաղաքին իմաստութեամբ իւրով՝ հատանել զգլուխն Սաբէեայ որդւոյ Բոքորեայ. եւ հատին՝՝ ընկեցին զնա առ Յովաբ. եւ փող եհար եղջերեաւն, եւ սփռեցան ի քաղաքէն յայնմանէ այր իւրաքանչիւր ի բնակութիւնս իւրեանց. եւ Յովաբ դարձաւ յԵրուսաղէմ առ արքայ։
Յաւուր բարութեան կեցջիր ի բարիս, եւ տես յաւուր չարութեան. տես, սակայն նմին միաբան զայն արար Աստուած վասն խօսից, զի՝՝ մի՛ գտցէ մարդ զկնի իւր եւ մի՛ ինչ։
Դարձայ եւ տեսի ի ներքոյ արեգական, զի ոչ թեթեւաց են ընթացք, եւ ոչ զօրաւորաց պատերազմ, եւ ոչ իմաստնոց հաց, եւ ոչ հանճարեղաց մեծութիւն, եւ ոչ գիտնոց շնորհք. զի ժամանակ եւ պատահար պատահէ ամենեցուն նոցա։
Քանզի ոչ իսկ գիտաց մարդն զժամանակ իւր. որպէս ձկունք որսացեալք ցանցիւք չարեօք, եւ որպէս թռչունք որսացեալք ի ծուղակս, նոյնպէս հարկանին յորոգայթս որդիք մարդկան ի ժամանակի չարի՝ յորժամ հասանիցէ ի վերայ նոցա յանկարծակի։