21 Զի մարդ ոչ գոյ արդար ի վերայ երկրի՝ որ գործէ զբարիս, եւ ոչ մեղանչիցէ։
Եւ ասէ արքայ. Զի՞ կայ իմ եւ ձեր, որդիք Շարուհեայ. թոյլ տուք նմա, թող անիծանէ այնպէս. զի Տէր ասաց նմա անիծանել զԴաւիթ. եւ ո՞վ ասասցէ թէ՝ Ընդէ՞ր արարեր այդպէս։
եւ ասէ ցարքայ. Մի՛ համարեսցի տէր իմ արքայ անօրէնութիւն, եւ մի՛ յիշեսցէ զոր ինչ յանցեաւ ծառայ քո յաւուր յորում ելանէր տէր իմ յԵրուսաղեմէ, դնել արքայի ի սրտի իւրում.
Մի՛ մատներ զծառայ ի ձեռս տեառն իւրոյ՝՝, զի մի՛ երբեք անիծանիցէ զքեզ՝ եւ ապականիցիս։
Սակայն զամենայն բանս զոր խօսիցին ամպարիշտք՝ մի՛ դներ ի սրտի քում. զի մի՛ լուիցես դու անէծս ի ծառայէ քումմէ՝ որ զքեզ անիծանիցէ։
եւ ոյք առնեն մեղանչել մարդկան բանիւք. ամենայն յանդիմանչացն ի դրունս դնէին զգայթագղութիւն, եւ խոտորէին անիրաւութեամբ զիրաւունս։
Եւ որդիք ժանտք ասէին թէ՝ Ո՞ է սա որ փրկիցէ զմեզ. եւ անարգեցին զնա, եւ ոչ բերին նմա պատարագս։