20 Ամենայն ի մի տեղի երթայ. ամենայն եղեւ ի հողոյ, եւ ամենայն դառնայ ի հող։
Եւ այս են ամք կենաց Իսմայելի, հարեւր երեսուն եւ եւթն ամ. եւ պակասեալ մեռաւ, եւ յաւելաւ յազգ իւր։
Եւ պակասեալ Աբրահամու մեռաւ ի բարւոք ծերութեան, ալեւորեալ եւ լի աւուրբք. եւ յաւելաւ առ ժողովուրդ իւր։
Քրտամբք երեսաց քոց կերիցես զհաց քո, մինչեւ դարձցիս յերկիր ուստի առար. զի հող էիր եւ ի հող դարձցիս։
Բայց այր վախճանեալ գնաց, անկեալ մարդ՝ եւ ոչ եւս իցէ։
Եթէ մեռանիցի մարդ՝ կեցցէ՞, վախճանեալ զաւուրս կենաց իւրոց. սպասեցից մինչ միւսանգամ լինիցիմ՝՝.
Զի եթէ համբերից՝ դժոխք են տուն իմ, ի միգի տարածեալ են անկողինք իմ։
Երանի թէ կարէի զանձն իմ վարժել, կամ աղաչել զայլ՝ եւ առնէր ինձ զայն։՝՝
վախճանեսցի ամենայն մարմին առ հասարակ, եւ ամենայն մարմին ի հող դարձցի ուստի եւ ստեղծաւ։
Իբրեւ զամպ ջնջեալ յերկնից. զի եթէ իջանիցէ մարդ ի դժոխս.
Բուսուցեր զխոտ անասնոց, զդալարի ի ծառայութիւն մարդկան. հաներ զհաց յերկրէ.
Դարձոյց յարիւն զգետս նոցա, եւ սպան զամենայն ձկունս նոցա։
Մատո Աստուծոյ պատարագ օրհնութեան, կատարեա Բարձրելոյն զուխտս քո։
Եւ դարձցի հողն յերկիր որպէս եւ էրն, եւ հոգին դարձցի առ Աստուած որ ետ զնա։
Եւ ո՞վ գիտէ զոգիս որդւոց մարդկան եթէ ելանեն ի վեր, եւ զշունչ անասնոց՝ եթէ իջանէ ի խոնարհ յերկիր։
Եւ եթէ եկաց նա զհազար ամաց ելս, եւ զբարութիւն ինչ ոչ ետես, միթէ ո՞չ երթայցէ ամենայն ի մի տեղի։
Բարի է անուն բարի քան զեւղ բարի, եւ օր մահուան իւրոյ՝ քան զօր ծննդեան իւրոյ։
Զամենայն ինչ որ ինչ գտցէ ձեռն քո գործել, որչափ ի կարի քում իցէ՝ գործեսջիր. զի ոչ գործ եւ խորհուրդ եւ գիտութիւն եւ իմաստութիւն եղիցին ի դժոխս յոր դու երթալոցն ես։
տեսցես զնա եւ յաւելցիս առ ժողովուրդ քո եւ դու, որպէս յաւելաւ Ահարոն եղբայր քո ի Հովր լերինն՝՝։