Եւ առին զքաղաքս բարձրաբերձս եւ զպարիսպս՝՝, եւ ժառանգեցին զտունս լի ամենայն բարութեամբ, ջրհորս փորեալս եւ կազմեալս, այգիս եւ ձիթենիս եւ զամենայն ծառս պտղաբերս ի կերակուրս լիութեան նոցա. կերան եւ յագեցան, գիրացան եւ փափկացան ի բարութիւնս մեծամեծս զոր ետուր նոցա։
Եւ հեռացան եւ մերժեցան ի քէն, եւ յետս դարձան յօրինաց քոց. եւ զմարգարէսն քո կոտորեցին, որ քարոզեցին նոցա դառնալ առ քեզ. եւ արարին զբարկութիւն մեծ առաջի քո։
Լուարուք, զբան Տեառն՝՝, երինջք Բասանու, որ էք ի լերինս Շամրնի որ զրկէք զաղքատս եւ առ ոտն հարկանէք զտնանկն, որ ասէիք ցտեարս ձեր. Մատուցէք մեզ գինի զի արբցուք։
Արածեա զժողովուրդ քո գաւազանաւ ցեղիցդ քոց, եւ զխաշինս՝՝ ժառանգութեան քո, որ բնակեալ են առանձինն յանտառի ի մէջ Կարմեղայ, արածեսցին ի Բասան, եւ ի Գաղաադ ըստ աւուրցն յաւիտենից։