Կոծ առէք ի վերայ լերանց, եւ ձայնս ի վերայ բլրոց անապատի. ողբացէք, քանզի պակասեցին առ ի չգոյէ մարդկան անցաւորաց, եւ ոչ լուան զձայնս ստացուածոց՝՝. ի թռչնոց երկնից մինչեւ ցանասունս յիմարեցան եւ՝՝ գնացին։
ողբս առցեն ի վերայ քո եւ ասասցեն. Զիա՜րդ կորեար, քակտեցար ի մէջ ծովու, քաղաքդ հոյակապ, որ եղեր զօրացեալ ի մէջ ծովու՝ դու եւ բնակիչ քո, որ զարհուրեցուցանէիր զամենայն բնակիչս քո։
Որդի մարդոյ, ողբս առ ի վերայ փարաւոնի արքային Եգիպտացւոց եւ ասասցես ցնա. Առիւծացար ի մէջ ազգաց, եւ նմանեցար վիշապի՝՝ ի մէջ ծովու, եւ ոգորէիր ընդ գետս քո, եւ առ սմբակ պղտորէիր զջուրսն, եւ առաթուր կոխան առնէիր զգետս քո։
Լուարուք, զբան Տեառն՝՝, երինջք Բասանու, որ էք ի լերինս Շամրնի որ զրկէք զաղքատս եւ առ ոտն հարկանէք զտնանկն, որ ասէիք ցտեարս ձեր. Մատուցէք մեզ գինի զի արբցուք։
Վասն այդորիկ այսպէս ասէ Տէր Աստուած ամենակալ՝՝. Յամենայն հրապարակս կոծ. եւ յամենայն ճանապարհս ասասցի Վա՜յ, վա՜յ, կոչեսցի մշակ ի սուգ եւ ի կոծ եւ ի ձայնարկուս.
Յաւուր յայնմիկ առից ի վերայ ձեր առակ. ողբասցեն ողբս ձայնիւ, եւ ասասցեն. Թշուառութեամբ թշուառացաք։ Մասն ժողովրդեան իմոյ լարով չափեցաւ, եւ ոչ ոք էր որ արգելոյր զնա դարձուցանել. անդք մեր բաժանեցան՝՝։