Եւ օձն էր իմաստնագոյն քան զամենայն գազանս որ ի վերայ երկրի՝՝ զոր արար Տէր Աստուած. եւ ասէ օձն ցկինն. Զի՞ է զի ասաց՝՝ Աստուած թէ Յամենայն ծառոց որ իցեն ի ներքս ի դրախտի այդր՝ մի՛ ուտիցէք։
Այր որ զմահապարտ յերաշխի առնու, փախստական լինի եւ ոչ ի հաստատութեան։ Խրատեա զորդի քո, եւ հանգուսցէ զքեզ, եւ տացէ զարդ անձին քում, եւ ոչ հնազանդեսցի ազգի անօրինի։՝՝
Այս քաղաք վրիժագործ բնակեալ յուսով՝՝, որ ասէր ի սրտի իւրում. Ես եմ, եւ ոչ եւս ոք իցէ յետ իմ. զիա՞րդ եղեւ յապականութիւն եւ ճարակ գազանաց. ամենայն որ անցանիցէ ընդ նա՝ շչեսցէ եւ շարժեսցէ զգլուխ իւր։
Կամ նոքա ութուտասանքն յորոց վերայ աշտարակն անկաւ ի Սելովամ եւ սպան զնոսա, համարի՞ք եթէ նոքա պարտապանք եղեն քան զամենայն մարդիկ որ բնակեալ են յԵրուսաղէմ։
Եւ ծուլացն եւ անհաւատից, սպանողաց եւ պոռնկաց եւ կախարդաց եւ կռապաշտից եւ դեղատուաց՝՝, եւ ամենայն ստոց՝ ամպարշտաց, որոց՝՝ բաժինն իւրեանց ի լճին այրեցելոյ հրով եւ ծծմբով, որ է մահն երկրորդ։