4 Եւ անտի ելեալ խոնարհագոյն նաւեցաք ի Կիպրոս վասն հողմոյն ընդդէմ լինելոյ։
Եւ նաւն մեկնեալ էր ի ցամաքէն բազում ասպարիսօք՝՝ ծփեալ յալեացն. քանզի ընդդէմ էր հողմն։
Եւ ետես զնոսա հողմակոծեալս ի վարելն, զի էր հողմն ընդդէմ նոցա. եւ զչորրորդ պահու գիշերոյն գայ առ նոսա գնալով ի վերայ ծովուն, եւ կամէր զանց առնել առ նոքօք։
Եւ եղեւ ի միում աւուրց ինքն ել ի նաւ եւ աշակերտքն նորա, եւ ասէ ցնոսա. Եկայք, անցցուք յայնկոյս ծովակիս։ Եւ գնացին։
Եւ նոքա առաքեալք ի Հոգւոյն Սրբոյ՝ իջին ի Սելեւկիա, եւ անտի նաւեցին ի Կիպրոս։
Եւ եղեւ գժտութիւն՝ մինչեւ մեկնել նոցա ի միմեանց, Բառնաբայ առնուլ զՄարկոս նաւել ի Կիպրոս։
Եկին ընդ մեզ եւ յաշակերտաց անտի Կեսարացւոց, եւ տանէին զմեզ առ որում վանս ունելոց էաք՝ Մնասովնի ումեմն Կիպրացւոյ առաջին աշակերտի։
Եւ յայտ եղեալ Կիպրեայ՝ թողաք զնա ի ձախակողմն, նաւեցաք յԱսորիս եւ իջաք ի Տիւրոս, քանզի անդ էր նաւն թափելոց զբեռինսն։
Եւ ի բազում աւուրս ծանրանաւեալք՝ հազիւ հասաք առ Կնիդեաւ. եւ ի չթողացուցանել մեզ հողմոյն, նաւեցաք խոնարհագոյն ի Կրետէ առ Սաղմոնեաւ։
Յովսէփ որ կոչեցաւն Բառնաբաս յառաքելոց անտի, (որ թարգմանի որդի մխիթարութեան,) Ղեւտացի, յազգէ Կիպրացի,