Արի, հիւսիսի, եւ եկ, հարաւ, շնչեա ի պարտէզ իմ, եւ բուրեսցին խունկք իմ։ Հարսնն աղաչէ զի իջցէ փեսայն իւր.՝՝ Իջցէ եղբօրորդի իմ ի պարտէզ իւր, եւ կերիցէ զպտուղս ծառոց իւրոց՝՝։
Իբրեւ դժպատեհ իմն թուէր նաւահանգիստն առ ի ձմերել, բազումք խորհեցան գնալ անտի. թերեւս կարասցեն հասանել ի Փիւնիկէ՝ ձմերել ի նաւահանգստին Կրետացւոց որ հայէր ընդ հարաւակողմն եւ ընդ աշխարհն։
Եւ զի բազում աւուրս նօթի էին, յայնժամ Պաւղոս կացեալ ի մէջ նոցա՝ ասէ. Պարտ էր ձեզ, ով արք, անսալ ինձ եւ ոչ ելանել ի Կրետեայ եւ շահել զվիշտս զայս եւ զվնաս։