5 որպէս եւ քահանայապետդ վկայէ ինձ եւ ամենայն ծերակոյտդ, յորոց եւ թուղթս առեալ առ եղբարս ի Դամասկոս երթայի, ածել եւ անտի կապեալս յԵրուսաղէմ, զի պատժեսցին։
Իբրեւ գիտաց Պաւղոս եթէ մի կողմն սադուկեցւոց է եւ մեւսն փարիսեցւոց, աղաղակէր ի մէջ ատենին. Արք եղբարք, ես փարիսեցի եմ, որդի փարիսեցւոյ. վասն յուսոյ եւ յարութեան մեռելոց ես աւասիկ դատիմ։
Եւ եղեւ յետ երից աւուրց կոչել նմա զՀրէիցն գլխաւորս. եւ իբրեւ եկին, ասէ ցնոսա. Ես, արք եղբարք, ոչինչ հակառակ գործեալ ժողովրդեանն կամ կրօնիցն հայրենեաց, կապեալ յԵրուսաղեմէ մատնեցայ ի ձեռս Հռովմայեցւոց։
Եւ իբրեւ լուան, մտին ընդ առաւօտն ի տաճարն եւ ուսուցանէին։ Եկն քահանայապետն եւ որ ընդ նմա, կոչեցին միաբան զատեանն եւ զամենայն ծերակոյտ որդւոցն Իսրայելի, եւ առաքեցին ի բանտն ածել զնոսա։