Իբրեւ գիտաց Պաւղոս եթէ մի կողմն սադուկեցւոց է եւ մեւսն փարիսեցւոց, աղաղակէր ի մէջ ատենին. Արք եղբարք, ես փարիսեցի եմ, որդի փարիսեցւոյ. վասն յուսոյ եւ յարութեան մեռելոց ես աւասիկ դատիմ։
Եւ եղեւ յետ երից աւուրց կոչել նմա զՀրէիցն գլխաւորս. եւ իբրեւ եկին, ասէ ցնոսա. Ես, արք եղբարք, ոչինչ հակառակ գործեալ ժողովրդեանն կամ կրօնիցն հայրենեաց, կապեալ յԵրուսաղեմէ մատնեցայ ի ձեռս Հռովմայեցւոց։
Եւ նա ասէ. Արք եղբարք եւ հարք, լուարուք ինձ. Աստուած փառաց երեւեցաւ հօր մերում Աբրահամու մինչդեռ ի Միջագետս էր, մինչչեւ բնակեցուցեալ էր զնա՝՝ ի Խառան. եւ ասէ ցնա.
Արդ նոյն իսկ որ ըստ Աստուծոյն տրտմեցարուք, ո՛րչափ ինչ փոյթ գործեաց ի ձեզ, կամ աղերս, կամ սաստ, կամ երկեւղ, կամ անձուկ, կամ նախանձ, կամ վրէժխնդրութիւն. քանզի յամենայնի ընծայեցուցէք զանձինս ձեր սուրբս լինել յիրիդ յայդմիկ։
որպէս իրաւ իսկ թուի ինձ խորհել զայս վասն ձեր ամենեցուն, վասն ունելոյ ինձ զձեզ՝՝ ի սրտի ի կապանս իմում, եւ ի պատասխանատուութեան իմում եւ ի հաստատութեան աւետարանին, կցորդս ինձ շնորհաց զձեզ ամենեսին լինել։
Այլ զՏէր, զնոյն զՔրիստոս՝՝ սուրբ առնիջիք ի սիրտս ձեր. պատրաստ իցէք տալ պատասխանի ամենայնի որ խնդրիցէ զբանն՝ որ է վասն յուսոյն ձերոյ, այլ հեզութեամբ եւ երկիւղիւ.