Զի որ ոք ամօթ համարեսցի զիս եւ զբանս իմ ի շնացող եւ ի մեղաւոր ազգիս յայսմիկ, եւ Որդի մարդոյ յամօթ արասցէ զնա, յորժամ եկեսցէ փառօք Հօր իւրոյ եւ հրեշտակաց սրբոց՝՝։
Այլ եւ ոչ՝՝ իւիք համարիմ զանձն իմ պատուական՝ որպէս զկատարել զընթացս իմ ուրախութեամբ, եւ զպաշտօնն զոր առի ի Տեառնէ Յիսուսէ՝ վկայ լինել աւետարանի շնորհացն Աստուծոյ։
Եւ նստէր ոմն երիտասարդ անուն Եւտիքոս ի վերայ պատուհանին, նիրհէր ի քուն թանձրութեան. ի խօսելն Պաւղոսի յաճախ, ընկղմեալ ի քնոյ անտի՝ անկաւ յերրորդ դստիկոնէն ի վայր, եւ բարձաւ մեռեալ։
Ժամ եդեալ նմա օր մի, եկին ի վանսն առ նա բազումք, որոց պատմէր վկայութեամբ զարքայութիւն Աստուծոյ. եւ հաւանեցուցանէր զնոսա վասն Յիսուսի յօրինացն Մովսիսի եւ ի մարգարէից յայգուէ մինչեւ ցերեկոյ։
Ի ձեռն Սիղուանոսի հաւատարիմ եղբօր, որպէս կարծեմ, փոքր ի շատէ գրեցի ձեզ՝ մխիթարել եւ ի վերայ սորին վկայել, զի եւ այս ճշմարիտ շնորհք յԱստուծոյ են յոր հաստատեալ կայցէք։