Եւ ես զբարկութիւն իմ լցի եւ արգելի, եւ ոչ վախճանեցի զնոսա՝՝. հեղից ի վերայ տղայոց արտաքուստ, եւ ի ժողովս երիտասարդաց ի միասին. զի այր եւ կին առ հասարակ ըմբռնեսցին, ծեր՝ հանդերձ կատարելովն աւուրբք ընկրկեսցին։
Եւ իբրեւ արձակեցաւ ժողովուրդն, զհետ երթային բազումք ի Հրէից անտի եւ ի պաշտօնէիցն եկամտից զՊաւղոսի եւ զԲառնաբայ. որք խօսէին ընդ նոսա, եւ հաւանեցուցանէին զնոսա կալ մնալ ի շնորհսն Աստուծոյ։
Բայց Հրեայքն գրգռեցին զպաշտօնեայ կանայս զգաստս, եւ զգլխաւորս քաղաքին, եւ յարուցեալ հալածանս ի վերայ Պաւղոսի եւ Բառնաբայ՝ հանին զնոսա ի սահմանացն իւրեանց։