Եւ առին զքաղաքս բարձրաբերձս եւ զպարիսպս՝՝, եւ ժառանգեցին զտունս լի ամենայն բարութեամբ, ջրհորս փորեալս եւ կազմեալս, այգիս եւ ձիթենիս եւ զամենայն ծառս պտղաբերս ի կերակուրս լիութեան նոցա. կերան եւ յագեցան, գիրացան եւ փափկացան ի բարութիւնս մեծամեծս զոր ետուր նոցա։
Եւ նոքա արարին ուրախութիւն եւ ցնծութիւն. սպանանէին զուարակս եւ զենուին ոչխարս. զի կերիցեն միս եւ արբցեն գինի. եւ ասասցեն. Կերիցուք եւ արբցուք՝ քանզի վաղիւ մեռանիմք։
Միթէ իցէ՞ ի կուռս հեթանոսաց՝ որ տեղասցէ, կամ թէ երկի՞նք տայցե՞ն զլրութիւն իւրեանց. ո՞չ ապաքէն դու ես նոյն Տէր Աստուած մեր, եւ ակնկալցուք քեզ, զի դու արարեր զայս ամենայն։
եւ ոչ ասացին ի սիրտս իւրեանց. Երկիցուք ի Տեառնէ Աստուծոյ մերմէ, որ տայ մեզ զանձրեւ զկանուխ եւ զանագան, ըստ ժամանակի լրութեան հրամանի հնձոց, եւ պահեսցէ զմեզ՝՝։
Բայց սիրեցէք զթշնամիս ձեր, եւ բարի արարէք ատելեաց ձերոց՝՝. եւ տուք փոխ՝ ուստի ոչ ակն ունիցիք առնուլ. եւ եղիցին վարձք ձեր բազում, եւ եղիջիք որդիք Բարձրելոյ. զի նա քաղցր է ի վերայ չարաց եւ ապաշնորհաց։
Եւ ի շրջելն նոցա եւ յուսուցանել, եկին հասին յԱնտիոքէ եւ յԻկոնիոնէ Հրեայք. եւ ի վիճել նոցա համարձակութեամբ,՝՝ պատրեցին զժողովուրդսն ի բաց կալ ի նոցանէ, եւ ասէին թէ՝ Ոչինչ ճշմարտութիւն ասեն, այլ զամենայն ստեն՝՝. եւ քարկոծեալ զՊաւղոս՝ քարշեցին արտաքս քան զքաղաքն, եւ համարէին զնա մեռեալ։
Բացցէ քեզ Տէր զգանձսն բարութեան իւրոյ զերկինս, տալ անձրեւ ի ժամանակի իւրում երկրին քո, օրհնել զամենայն գործս ձեռաց քոց. եւ տացես փոխ ազգաց բազմաց, եւ դու ոչ առնուցուս փոխ։