7 Եւ լուայ բարբառ որ ասէր ցիս. Արի, Պետրոս, զեն եւ կեր։
Յոր պշուցեալ հայէի, եւ տեսի զչորքոտանիս երկրի եւ զգազանս եւ զսողունս եւ զթռչունս երկնից։
Եւ ասեմ. Քաւ լիցի, Տէր, զի խառնակ ինչ եւ անսուրբ ոչ երբեք եմուտ ի բերան իմ։
Զի ամենայն արարածք Աստուծոյ բարի են, եւ չիք ինչ խոտան. մանաւանդ որ գոհութեամբ ընդունիցին.