6 Յոր պշուցեալ հայէի, եւ տեսի զչորքոտանիս երկրի եւ զգազանս եւ զսողունս եւ զթռչունս երկնից։
Դարձեալ եդ ձեռս ի վերայ աչաց նորա, եբաց, եւ տեսանէր. ողջացաւ, եւ տեսանէր համարձակ զամենայն։
Եւ խփեալ զգիրսն՝ ետ ցպաշտօնեայն, եւ նստաւ. եւ ամենեցուն որ ի ժողովրդեանն էին աչք ի նա հայէին։
յորում էին ամենայն չորքոտանիք եւ սողունք երկրի՝՝ եւ թռչունք երկնից։
Ես էի ի քաղաքին ի Յոպպէ յաղօթս, եւ տեսանէի զարմացման տեսիլ, իջանել անօթ ինչ իբրեւ կտաւոյ մեծի զչորեցունց տտնոց կախեալ յերկնից, եւ եհաս մինչեւ առ իս։
Եւ լուայ բարբառ որ ասէր ցիս. Արի, Պետրոս, զեն եւ կեր։
Հայեցաւ ի նա Պետրոս Յովհաննու հանդերձ եւ ասէ. Հայեաց ի մեզ։