Եւ ասէ Դաւիթ ցհրեշտակն. Այսպէս ասասցես ցՅովաբ. Մի՛ թուեսցի չար բանդ յաչս քո. զի երբեմն այսպէս ուտէ սուր, եւ երբեմն այնպէս. սաստկացո զպատերազմն ընդ քաղաքիդ եւ կործանեսցես զդա. եւ զօրացո զանձն քո՝՝։
Եւ արդ եկի խօսել առ արքայի տեառն իմոյ զբանս զայս. զի տեսանիցէ զիս ժողովուրդն եւ ասիցէ, թէ աղախին քո խօսեցաւ՝՝ ընդ արքայի, թերեւս արասցէ արքայ զբան աղախնոյ իւրոյ.
եւ ապրեցուսցէ ժողովուրդն զսպանօղն ի մերձաւորէ արեանն, եւ յուղարկեսցէ զնա ժողովուրդն անդրէն ի քաղաքն ապաստանի յոր ապաւինեալն էր. եւ բնակեսցէ անդ մինչեւ մեռանիցի քահանայն մեծ զոր օծին իւղովն սրբութեան։
Եւ առաքեն առ նա զաշակերտս իւրեանց Հերովդիանոսօքն հանդերձ, եւ ասեն. Վարդապետ, գիտեմք զի ճշմարիտ ես, եւ զճանապարհն Աստուծոյ ճշմարտութեամբ ուսուցանես, եւ ոչ է քեզ փոյթ զումեքէ, եւ ոչ հայիս յերեսս մարդոյ։