Եւ առ զմաշկեակն Եղիայի զոր ընկէց ի վերայ նորա՝՝, եւ եհար զջուրսն եւ ասէ. Ո՞ւր ես, Տէր Աստուած Եղիայի ափփով։ Եւ եհար զջուրսն, եւ բաժանեցան յայսկոյս եւ յայնկոյս, եւ անց Եղիսէ։
Դարձաւ ի թիկունս իւր եւ ետես զնոսա. եւ անէծ զնոսա յանուն Տեառն եւ ասէ. Որդիք յանցանաց եւ դատարկութեան՝՝։ Եւ ելին երկու արջք յանտառէն եւ պատառեցին ի նոցանէ քառասուն եւ երկուս մանկունս։
Եւ Եղիսէ նստէր ի տան իւրում, եւ ծերքն նստէին ընդ նմա. եւ առաքեաց այր առաջի երեսաց իւրոց. եւ մինչչեւ եկեալ էր հրեշտակին առ նա, ասէ ցծերսն, եթէ՝ Գիտիցէ՞ք զի առաքեաց որդի սպանողին առնուլ զգլուխ իմ. իբրեւ մտանիցէ հրեշտակն,՝՝ կալջիք զնա ընդ դրօքն. ո՞չ ապաքէն ձայն ոտից տեառն նորա զկնի նորա իցէ։
Եւ մտին եւ աղաղակեցին առ դրան քաղաքին, եւ պատմեցին նոցա եւ ասեն. Մտաք ի բանակն Ասորւոց, եւ ոչ գոյր անդ այր եւ ոչ ձայն մարդոյ, բայց միայն ձիք կապեալք եւ էշք կապեալք, եւ վրանք նոցա նոյնպէս կան։
Եւ Հերովդէս իբրեւ ետես զՅիսուս, ուրախ եղեւ յոյժ, զի ցանկայր ի բազում ժամանակաց տեսանել զնա. քանզի լսէր բազում անգամ զնմանէ, եւ ակն ունէր նշան ինչ լիեալ տեսանել ի նմանէ։