5 Եւ ահա մին մինչդեռ ընկենոյր զհեծանն, անկաւ երկաթն ի ջուրն. եւ վայեաց, եւ ասէ. Ո՛հ, տէր, եւ զայն յանօթ առեալ էր։
Եւ ասէ արքայն Իսրայելի. Ո՛հ, պաշարեաց Տէր զերիս թագաւորսս եկեալս՝ տալ զսոսա ի ձեռս Մովաբայ։
Եւ չոգաւ պատմեաց առնն Աստուծոյ. եւ ասէ Եղիսէ. Երթ վաճառեա զեւղն, եւ հատուսցես զտոկոսիսն քո. եւ դու եւ որդիք քո կեցջիք մնացելով իւղովն։
Եւ կանխեաց յառնել ի պաշտօն Եղիսէ, եւ ել գնաց՝՝. եւ ահա զօր պատեալ էր զքաղաքաւն, եւ երիվարք եւ կառք. եւ ասէ ցնա պատանեակն. Տէր, զի՞ գործեսցուք։
Եւ գնաց ընդ նոսա. եւ չոգան ի Յորդանան, եւ հարկանէին փայտ։
Եւ ասէ այրն Աստուծոյ. Յո՞ր վայր անկաւ։ Եւ եցոյց նմա զտեղին. եւ ճեղքեաց փայտ եւ ընկէց անդր, եւ ի վեր եկաց երկաթն.
Ոյք հատուցին ինձ չար փոխանակ ընդ բարւոյ. չարախօսէին զինէն, զի ես երթայի զհետ արդարութեան։
Եթէ անկցի եւս երկաթն՝ եւ նա տրտմեցոյց զերեսս իւր. եւ զօրութիւնք զօրացուցանեն, եւ է առաւելութիւն քաջ իմաստութեանն։՝՝
Եւ անկցին բարձունքն սրով, եւ Լիբանան բարձամբք իւրովք կործանեսցի։՝՝
Ի հեռաստանէ կայցեն վասն երկիւղի տանջանաց դորա եւ ասասցեն. Վա՜յ քաղաքիդ մեծի Բաբելոնի, քաղաք հզօր, զի ի միում ժամու եկին հասին դատաստանք քո։
ասասցեն. Վա՜յ, վա՜յ, քաղաք մեծ, որ զգեցեալ էիր բեհեզս եւ ծիրանիս եւ որդան, ոսկեզօծս եւ քարինս պատուականս եւ մարգարիտս.
Եւ արկցեն հող ի վերայ գլխոց իւրեանց, եւ գուժալով ձայնիւ մեծաւ, լալով եւ սգալով ասասցեն, Վա՜յ, վա՜յ, քաղաք մեծ, որով ամենեքեան մեծանայաք՝ որք ունէաք զնաւս ի ծովս վասն պատուականութեան քո, զի՞ ի միում ժամու ապականեալ կործանեցար՝՝։