Եւ դարձաւ ի նմանէ, եւ առ զզոյգս զոյգս՝՝ եզանցն եւ եզեն, եւ գործեօք եզանցն հասոյց զնոսա, եւ ետ ժողովրդեանն եւ կերան, եւ յարեաւ գնաց զհետ Եղիայի եւ պաշտէր զնա։
Եւ ասէ Յովսափատ. Ո՞չ գուցէ աստ մարգարէ Տեառն, եւ հարցցուք զՏէր նովաւ։ Եւ պատասխանի ետ մի ոմն ի մանկտւոյն արքայի Իսրայելի եւ ասէ. Է աստ Եղիսէ որդի Սափատայ որ արկանէր ջուր ձեռաց Եղիայի։
Եւ ասէ Գէեզի պատանեակն Եղիսէի. Ահա խնայեաց տէր իմ ի Նէեման Ասորի, չառնուլ ի ձեռանէ նորա յորոց մատոյցն. կենդանի է Տէր, եթէ ոչ ընթացայց զհետ նորա եւ առից ինչ անտի։
Տէր Աստուած մեր, ո՞չ առնես դատաստանս ի նոսա. վասն զի ոչ գոյ զօրութիւն մեր ընդդէմ կալ բազում ամբոխին այնորիկ, եւ ոչ գիտեմք զինչ արասցուք նոցա. այլ առ քեզ են աչք մեր։