Եւ եմուտ Եսայի մարգարէ առ Եզեկիա արքայ եւ ասէ ցնա. Զի՞նչ խօսեցան արքդ այդոքիկ, եւ ուստի՞ եկին առ քեզ։ Եւ ասէ Եզեկիա. Յերկրէ հեռաստանէ եկին առ իս ի Բաբելոնէ։
Եւ ասէ Գէեզի. Ողջոյն է. տէր իմ առաքեաց զիս առ քեզ եւ ասէ. Ահա եկին առ իս երկու պատանեակք ի լեռնէն Եփրեմի յորդւոց մարգարէից. տուր նոցա տաղանդ մի արծաթոյ, եւ երկուս պատմուճանս հանդերձեալս։
Եւ սրտմտեցաւ Ոզիաս, եւ ի ձեռին իւրում բուրուառն ծխել զխունկս ի տաճարին. եւ ի բարկանալն նորա քահանայիցն՝ երեւեցաւ բորոտութիւն ի ճակատն նորա յանդիման քահանայիցն ի տանն Տեառն ի վերայ սեղանոյ խնկոցն։
Եւ արդ գան առ քեզ որպէս ժողովեալք ի ժողովուրդ, եւ նստին առաջի քո՝՝ ժողովուրդն իմ լսել զբանս քո, եւ ոչ առնեն զնոսա. զի ստութիւն է ի բերանս նոցա, եւ զհետ պղծութեան իւրեանց գնան սիրտք իւրեանց։