39 Եւ ել յանդն քաղել արիովթ. եւ եգիտ որթ յանդին, եւ քաղեաց ի նմանէ ազոխ լի շալակաւ իւրով, եւ եկն եւ արկ ի սան եփոյին, քանզի ոչ ճանաչէր։
Եւ էր եփեալ Յակոբայ թան. եւ եկն Եսաւ ի դաշտէ նքթեալ։
Եւ դրուագեաց զտունն ի ներքոյ եղեւնափայտիւք զկամարսն եւ զկոզակս, եւ զդրօշուածս՝՝ զամենայն յեղեւնափայտից, եւ ոչ երեւէր քարն.
Եւ Եղիսէ դարձաւ ի Գաղգաղա. եւ սով էր յերկրին, եւ որդիք մարգարէիցն նստէին առաջի նորա. եւ ասէ Եղիսէ ցպատանեակն իւր. Կառո դու զսանն մեծ, եւ եփեա եփոյ որդւոց մարգարէիցդ։
Եւ արկ առաջի արանցն ուտել. եւ եղեւ յուտել նոցա յեփոյէ անտի, աղաղակեցին եւ ասեն. Մահ է ի սանի աստ, այրդ Աստուծոյ։ Եւ ոչ կարացին ուտել։
Սակայն տգիտութիւն անձին իւրում ոչ է բարւոք, եւ ի ստիպել ոտից իւրոց մեղանչէ՝՝։
Զի՞նչ ինչ առնել էր այգւոյ իմում, եւ ես ոչ արարի նմա. մնացի զի բերցէ խաղող՝ եւ եբեր փուշ։
Եւ ես տնկեցի զքեզ որթ պտղաբեր ամենեւին ճշմարիտ. զիա՞րդ դարձար ինձ ի դառնութիւն, որթդ օտարացեալ։
Նա պատասխանի ետ նոցա եւ ասէ. Ամենայն տունկ զոր ոչ տնկեաց Հայր իմ երկնաւոր՝ խլեսցի։
Զգոյշ լերուք, գուցէ ոք յետնեալ գտանիցի ի շնորհացն Աստուծոյ. մի՛ ոք արմատ դառնութեան ի վեր երեւեալ նեղիցէ, եւ նովաւ բազումք պղծիցին։