18 եւ ետուն զաստուածս նոցա հրոյ, զի չէին աստուածք, այլ գործք ձեռաց մարդկան, փայտ եւ քար. եւ կորուսին զնոսա։
Եւ թողին անդ զաստուածս իւրեանց, եւ առ զնոսա Դաւիթ եւ արքն որ ընդ նմա։
եւ հանին զարձան տանն Բահաղու, եւ այրեցին զնա։
Զի արդարեւ, Տէր, աւերեցին թագաւորք Ասորեստանեայց զազգս եւ զերկիր նոցա.
Որպէս զնոսայն առի ձեռամբ իմով, նոյնպէս առից եւ զամենայն իշխանութիւնս։ Ողբացէք, դրօշեալք, որ յԵրուսաղէմ եւ ի Սամարիա.
Եթէ առնիցէ՞ մարդ անձամբ անձին աստուածս՝ եւ նոքա չեն աստուածք։
Եւ արդ՝ որովհետեւ ազգ եմք Աստուծոյ, ոչ պարտիմք համարել ոսկւոյ կամ արծաթոյ կամ քարի որ ի ճարտարութենէ եւ ի մտաց մարդոյ քանդակեալ իցէ, զԱստուածականն լինել նմանող։