Եւ ասէ Յովաս ցքահանայսն. Զամենայն արծաթ սրբութեանցն մտեալ ի տուն Տեառն, արծաթ՝ իւրաքանչիւր առն անցելոյ ի համարի ոգւոց, զամենայն արծաթ որ անկանիցի ի սիրտ մարդոյ բերել ի տուն Տեառն,
Մի՛ պագանիցես երկիր աստուածոց նոցա, եւ մի՛ պաշտեսցես զնոսա, եւ մի՛ առնիցես ըստ գործոց նոցա. այլ քակելով քակեսցես զնոսա, եւ մանրելով մանրեսցես զարձանս նոցա։
զի առնելով արասցուք զամենայն բան որ ելանէ ի բերանոյ մերմէ, արկանել խունկս տիկնոջն երկնից եւ նուիրել նմա նուէրս, որպէս արարաք մեք եւ հարքն մեր եւ թագաւորքն մեր եւ իշխանքն մեր՝ ի քաղաքս Յուդայ եւ արտաքոյ Երուսաղեմի, եւ էաք հացալիցք եւ փափկացեալք, եւ չար ինչ ոչ տեսանէաք։
Կորուսանելով կորուսջիք զամենայն տեղիսն յորս պաշտեցին ի նոսա ազգքն, զորս դուք ժառանգիցէք զնոսա, զդիս իւրեանց ի վերայ լերանց բարձանց եւ ի վերայ բլրոց, եւ ի ներքոյ ամենայն վարսաւոր ծառոց.