Եւ գնաց անտի, եւ եգիտ զՅովնադաբ որդի Ռեքաբայ ընդ առաջ իւր, եւ օրհնեաց զնա. եւ ասէ ցնա Յէու. Եթէ իցէ՞ սիրտ քո ուղիղ իբրեւ զսիրտ իմ ընդ սրտի քում։ Եւ ասէ Յովնադաբ. Է։ Եւ ասէ Յէու. Եթէ իցէ՝ տուր ցիս զձեռն քո։ Եւ ետ զձեռն իւր, եւ եհան զնա առ իւր ի կառսն.
Եւ գրեաց առ նոսա հրովարտակ երկրորդ եւ ասէ. Եթէ իմ էք դուք եւ ձայնի իմում լսէք, առէք զգլուխս արանց որդւոց տեառն ձերոյ եւ բերէք առ իս վաղիւ ի սոյն ժամու Յեզրայէլ։ Եւ որդիք արքայի էին արք եւթանասուն, եւ ճոխք քաղաքին՝՝ սնուցանէին զնոսա։
եկին արք ի Սիւքեմայ եւ ի Սաղեմայ եւ ի Շամրնէ, արք ութսուն, գերծեալ զմօրուս եւ պատառեալ զհանդերձս կոծելով, եւ մաննա՝՝ եւ կնդրուկ ի ձեռս նոցա տանել ի տուն Տեառն։