ՄՆԱՑՈՐԴԱՑ ԵՐԿՐՈՐԴ 6:41 - Գրաբար Աստվածաշունչ (1895)
41 Եւ արդ արի, Տէր Աստուած, ի հանգիստ քո, դու եւ տապանակ սրբութեան քո. քահանայք քո, Տէր Աստուած, զգեցցին զփրկութիւն, եւ որդիք քո ուրախ եղիցին ի բարութիւնս։
Եւ եկաց Դաւիթ արքայ ի մէջ եկեղեցւոյն՝՝ եւ ասէ. Լուարուք ինձ, եղբարք իմ եւ ժողովուրդ իմ. ի սրտի իմում եղեւ շինել տուն հանգստեան տապանակի ուխտին Տեառն, եւ կայան ոտից Տեառն մերոյ. եւ պատրաստեցի ես ի բնակութիւնն յայն զկազմածդ զայդ, ոսկի եւ արծաթ եւ պղինձ եւ արոյր եւ երկաթ եւ փայտ բազում՝՝.
Եւ առին զքաղաքս բարձրաբերձս եւ զպարիսպս՝՝, եւ ժառանգեցին զտունս լի ամենայն բարութեամբ, ջրհորս փորեալս եւ կազմեալս, այգիս եւ ձիթենիս եւ զամենայն ծառս պտղաբերս ի կերակուրս լիութեան նոցա. կերան եւ յագեցան, գիրացան եւ փափկացան ի բարութիւնս մեծամեծս զոր ետուր նոցա։
Ուրախութեամբ ուրախ եղիցին ի Տէր. ցնծասցէ անձն իմ ի Տէր, զի զգեցոյց ինձ հանդերձ փրկութեան եւ պատմուճան ուրախութեան՝՝, իբրեւ փեսայի եդ ինձ պսակ, եւ իբրեւ հարսն զարդու զարդարեաց զիս։
եւ եղիցի իբրեւ մխեսցին ոտք քահանայիցն կրելեաց զտապանակ ուխտին Տեառն ամենայն երկրի ի ջուրն Յորդանանու, պակասեսցէ ջուրն որ իջանէ ի վերուստ, կացցէ իբրեւ զկարկառակոյտ մի։