Եւ դարձաւ առ Եղիսէ ինքն եւ ամենայն բանակն իւր, եւ եկն եկաց առաջի նորա եւ ասէ. Ահա գիտացի թէ ոչ գոյ Աստուած յամենայն երկրի բայց միայն ի մէջ Իսրայելի. եւ արդ ա՛ռ օրհնութիւն ի ծառայէ քումմէ։
Եւ ասէ Սաւուղ ցԴաւիթ. Ահա դուստր իմ երէց Մերովբ, տաց զնա քեզ կնութեան. բայց լեր դու ինձ յորդի զօրութեան, եւ պատերազմեա զպատերազմունս Տեառն։ Քանզի ասաց Սաւուղ. Մի՛ եղիցի ձեռն իմ ի նա, այլ եղիցի ի նա ձեռն այլազգեացն։
Եւ բարձ զվնաս աղախնոյ քո. զի առնելով արասցէ Տէր տեառն իմում տուն հաւատարիմ. զի զպատերազմ տեառն իմոյ Տէր՝՝ պատերազմի, եւ չարութիւն մի՛ երբեք գտցի ի քեզ։