41 Եւ յարեաւ երկիր եպագ ի վերայ երեսաց իւրոց յերկիր եւ ասէ. Ահաւասիկ կայ աղախին քո ի ստրկութիւն լուանալոյ զոտս ծառայից տեառն իմոյ։
Այլ առցի սակաւ մի ջուր, եւ լուասցեն զոտս ձեր, եւ զովասջիք ընդ ծառովս։
Երկեւղ Տեառն խրատ եւ իմաստութիւն, եւ սկիզբն փառաց պատասխանի արասցէ նմա՝՝։
Յառաջ քան զբեկումն հպարտանայ սիրտ առն, եւ յառաջ քան զկարծիս իւր կորանայ՝՝։
Քարոզէր եւ ասէր. Գայ զօրագոյնն քան զիս զկնի իմ, որում չեմ բաւական խոնարհել լուծանել զխրացս կօշկաց նորա։
եւ ի գործս բարիս վկայեալ. եթէ մանկունս սնուցեալ իցէ, եթէ զհիւրս ընկալեալ իցէ, եթէ զսրբոց զոտս լուացեալ իցէ, եթէ նեղելոց բաւական լիեալ իցէ, եթէ զամենայն գործոց բարեաց զհետ երթեալ իցէ։
Եւ անկեալ ի վերայ երեսաց իւրոց երկիր եպագ յերկիր ի խոնարհ, եւ ասէ. Զի՞ է զի գտի շնորհս առաջի աչաց քոց ճանաչել զիս, եւ ես եմ կին մի օտար։
Եւ նա ասէ. Գտի շնորհս առաջի աչաց քոց, տէր. զի մխիթարեցեր զիս, եւ զի խօսեցար ի սիրտ աղախնոյ քո. եւ ես եղէց իբրեւ զմի յաղախնանց քոց։
Իբրեւ ետես Աբիգեա զԴաւիթ փութացաւ եւ վազեաց յիշոյն, եւ անկաւ առաջի Դաւթի ի վերայ երեսաց իւրոց, եւ երկիր եպագ նմա յերկիր։
Եւ եկին ծառայքն Դաւթի առ Աբիգեա ի Կարմեղոս, խօսեցան ընդ նմա եւ ասեն. Դաւիթ առաքեաց զմեզ առ քեզ առնուլ զքեզ իւր կնութեան։