Եւ եթէ ունիցիմ զմարգարէութիւն, եւ գիտիցեմ զխորհուրդս ամենայն եւ զամենայն գիտութիւն, եւ եթէ ունիցիմ զամենայն հաւատս մինչեւ զլերինս փոփոխելոյ, եւ սէր ոչ ունիցիմ, ոչինչ եմ։
Եւ եղեւ ի վաղիւ անդր եւ հարաւ այս չար յԱստուծոյ ի վերայ Սաւուղայ, եւ մարգարէանայր ի մէջ տան իւրոյ, եւ Դաւիթ երգէր ձեռամբ իւրով որպէս եւ հանապազն. եւ գեղարդն ի ձեռին Սաւուղայ։
Եւ Դաւիթ փախեաւ եւ ապրեցաւ, եւ եկն առ Սամուէլ յԱրիմաթեմ, եւ պատմեաց նմա զամենայն ինչ զոր արար նմա Սաւուղ։ Եւ գնացին Սամուէլ եւ Դաւիթ եւ նստան ի Նաւաթ Հռամա։
Եւ առաքեաց Սաւուղ հրեշտակս ունել զԴաւիթ. եւ տեսին զեկեղեցին մարգարէից մարգարէացելոց, եւ Սամուէլ կայր ի վերայ նոցա. եւ եղեւ ի վերայ հրեշտակացն Սաւուղայ Հոգի Աստուծոյ, եւ մարգարէացան եւ նոքա։
Եւ բարկացաւ սրտմտութեամբ Սաւուղ, եւ՝՝ գնաց ինքն յԱրիմաթեմ, եւ եկն մինչեւ ի ջրհորն մեծ որ ի Սոկքով, եւ եհարց եւ ասէ. Ո՞ւր է Սամուէլ եւ Դաւիթ։ Եւ ասեն. Ի Նաւաթ Հռամայ է։