եկին արք ի Սիւքեմայ եւ ի Սաղեմայ եւ ի Շամրնէ, արք ութսուն, գերծեալ զմօրուս եւ պատառեալ զհանդերձս կոծելով, եւ մաննա՝՝ եւ կնդրուկ ի ձեռս նոցա տանել ի տուն Տեառն։
զի ոչ ետ նմա որդի՝ ըստ նեղութեան իւրում եւ ըստ տրտմութեան անձին իւրոյ. եւ տրտմեալ էր վասն այնորիկ՝՝. զի փակեաց Տէր զարգանդ նորա առ ի չտալոյ նմա որդի՝՝։
Եւ ասէ ցնա Եղկանա այր իւր. Աննա։ Եւ ասէ ցնա. Աւասիկ եմ, տէր։ Եւ ասէ ցնա. Զի՞ է քեզ զի՝՝ լաս, եւ ընդէ՞ր ոչ ուտես, եւ ընդէ՞ր հարկանէ զքեզ սիրտ քո. ո՞չ լաւ եմ ես քեզ քան զտասն որդի։
Եւ յաղօթս եկաց Աննա եւ ասէ. Հաստատեցաւ սիրտ իմ ի Տէր, եւ բարձրացաւ եղջեւր իմ յԱստուած իմ՝՝. ընդարձակեցաւ բերան իմ ի վերայ թշնամեաց իմոց, ուրախ եղէ ի փրկութեան քում։