Եւ եղեւ իբրեւ կատարեաց Սողոմոն կալ յաղօթս առ Տէր զամենայն աղօթս զայս եւ զխնդրուածս, յարեաւ յերեսաց սեղանոյն Տեառն ուր կայր ի գուճս ի վերայ ծնգաց իւրոց, եւ ձեռք իւր ընդ երկինս տարածեալ,
եւ ետես՝ եւ ահա կայր ի վերայ սեանն ըստ օրինի իւրում, եւ երգիչք եւ փողարք շուրջ զարքայիւ, եւ ամենայն ժողովուրդք երկրին խնդային եւ փողս հարկանէին փողովք, եւ պատառեաց Գոթողիա զհանդերձս իւր, աղաղակեաց եւ ասէ. Դաւ է, դաւ է։
Եւ եկաց արքայ ի վերայ սեանն, եւ ուխտեաց ուխտ առաջի Տեառն երթալոյ զհետ Տեառն, եւ պահելոյ զպատուիրանս նորա եւ զվկայութիւնս նորա եւ զիրաւունս նորա յամենայն սրտէ եւ յամենայն անձնէ, կանգնել զբանս ուխտին գրելոյ ի մատենին յայնմիկ. եւ եկաց ամենայն ժողովուրդն յուխտի։
Եւ ի զոհի երեկորին՝ յարեայ ի տառապանաց իմոց, եւ պատառեալ հանդերձիւք իմովք, խոնարհեալ կորանայի ի վերայ ծնգաց իմոց. եւ տարածեալ ամբարձեալ զձեռս իմ առ Տէր Աստուած,
Եւ տեսանէր ամենայն ժողովուրդն զսիւն ամպոյն որ կայր առ դուրս խորանին. եւ կային ամենայն ժողովուրդն յոտն, եւ երկիր պագանէին իւրաքանչիւր առ դուրս խորանի իւրոյ։
Եւ ասէ ցնա Մովսէս. Այժմ իբրեւ ելից ըստ քաղաքս՝ ձգեցից զձեռս իմ առ Աստուած, եւ ձայնքն դադարեսցեն, եւ կարկուտն եւ անձրեւ ոչ եւս լիցի. զի ծանիցես թէ Տեառն է երկիր։