Եւ Աքաաբու էին որդիք եւթանասուն ի Սամարիա. եւ գրեաց Յէու հրովարտակ եւ առաքեաց ի Սամարիա առ իշխանսն՝ Սամարիայ եւ՝՝ առ ծերս եւ առ դայեակսն Աքաաբու, եւ ասէ.
փոխանակ զի կակղացաւ սիրտ քո, եւ պատկառեցեր յերեսաց Տեառն իբրեւ լուար զոր ինչ խօսեցաւ ի վերայ տեղւոյդ այդորիկ եւ ի վերայ բնակչաց դորա լինել յապականութիւն եւ յանէծս, եւ պատառեցեր զհանդերձս քո, եւ լացեր առաջի իմ. եւ ես լուայ, ասէ Տէր։
Եւ իբրեւ ետես Տէր եթէ պատկառեցին, եղեւ բան Տեառն առ Սամէաս եւ ասէ. Պատկառեցին, ոչ ապականեցից զդոսա. տաց զդոսա իբրեւ սակաւ մի ի փրկութիւն. եւ մի՛ կաթեսցէ սրտմտութիւն իմ ի վերայ Երուսաղեմի.
Մի՛ երկիր պագանիցես նոցա, եւ մի՛ պաշտեսցես զնոսա. զի ես եմ Տէր Աստուած քո, Աստուած նախանձոտ, որ հատուցանեմ զմեղս հարանց որդւոց, յերիս եւ ի չորս ազգս ատելեաց իմոց։
Լուարուք զպատգամս Տեառն որ դողայք ի բանից նորա. խօսեցարուք, եղբարք մեր, ընդ ատելիս ձեր եւ ընդ գարշեցուցիչս. զի անուն Տեառն փառաւորեսցի՝՝, եւ երեւեսցի յուրախութեանն ձերում. եւ նոքա ամաչեսցեն։
Ո՞վ է Աստուած իբրեւ զքեզ որ բառնայ զանօրէնութիւնս, եւ զանց առնէ զանիրաւութեամբք մնացորդաց երկրի ժառանգութեան իւրոյ, եւ ոչ ունի ի վկայութիւն՝՝ զբարկութիւն իւր, զի կամեցող ողորմութեան է։
Եւ դարձեալ ի կինն կողմն, ասէ ցՍիմովն. Տեսանե՞ս զայս կին, մտի ի տուն քո, ջուր ոտից իմոց ոչ ետուր. իսկ սա արտասուօք իւրովք եթաց զոտս իմ, եւ հերով իւրով՝՝ ջնջեաց։