9 Եւ եմուտ անդ յայրն եւ դադարեաց. եւ ահա բան Տեառն եղեւ առ նա եւ ասէ. Զի՞ ես դու աստ, Եղիա։
Եւ ասէ ցնա հրեշտակ Տեառն՝՝. Ագար, աղախին Սարայի, ուստի՞ գաս կամ յո՞ երթաս։ Եւ ասէ. Յերեսաց Սարայի տիկնոջ իմոյ փախուցեալ եմ ես։
Եւ կոչեաց Տէր Աստուած զԱդամ, եւ ասէ ցնա. Ո՞ւր ես։
Եւ եղեւ իբրեւ լուաւ Եղիա, ծածկեաց զերեսս իւր մաշկեկաւն, եւ ել եւ եկաց ի ներքոյ այրին. եւ ահա բարբառ առ նա եւ ասէ. Զի՞ ես դու աստ, Եղիա։
Եւ արդ զի՞նչ կայ քո եւ ճանապարհին Եգիպտացւոց՝ ըմպել քեզ զջուր Գեհոնի, եւ զի՞նչ կայ քո եւ ճանապարհին Ասորեստանեայց՝ ըմպել զջուրն գետոց։
Ո՜ տայր ինձ յանապատի դոյզն օթեւանս՝՝, եւ թողուի զժողովուրդ իմ եւ գնայի ի դոցանէ. զի ամենեքեան շնան առ հասարակ ժողովք արհամարհողաց։
Եւ ել Յովնան ի քաղաքէ անտի, եւ նստաւ յանդիման քաղաքին, եւ արար իւր հովանի, եւ նստաւ ընդ հովանեաւն. մինչեւ տեսանիցէ թէ զի՛նչ լինիցի քաղաքին։
(զորս ոչ արժէ աշխարհս.) յանապատի մոլորեալք եւ ի լերինս եւ յայրս եւ ի փապարս երկրի։