Եւ ասէ Եղիա ցժողովուրդն. Կալարուք զմարգարէսն Բահաղու, եւ մի՛ ոք ապրեսցի ի նոցանէ։ Եւ կալան զնոսա. եւ իջոյց զնոսա Եղիա ի հեղեղատն Կիսոնի եւ կոտորեաց զնոսա անդ։
լուիցես յերկնից եւ քաւեսցես զմեղս ծառայից քոց եւ ժողովրդեան քո Իսրայելի. զի ցուցցես նոցա ճանապարհ բարի գնալ ի նա, եւ տացես անձրեւ յերկիր քո զոր ետուր ժողովրդեան քում ի ժառանգութիւն։