2 Եւ չոգաւ Եղիա երեւել Աքաաբու. եւ սով սաստիկ էր ի Սամարիա։
Եւ եղեւ յետ աւուրց բազմաց եւ բան Տեառն եղեւ առ Եղիա յամին երրորդի, եւ ասէ. Երթ եւ երեւեաց Աքաաբու, եւ տաց անձրեւ ի վերայ երեսաց երկրի։
Եւ կոչեաց Աքաաբ զԱբդիու զհազարապետ իւր. եւ Աբդիու երկիւղած էր ի Տեառնէ յոյժ.
ոչ այդպէս. այլ՝՝ այսպէս ասէ Տէր. Ի մահիճսդ յոր ելեր՝ ոչ իջցես այտի, այլ ի դմին մահու մեռցիս։ Եւ չոգաւ Եղիա եւ ասէ ցնոսա՝՝։
Եւ եղեւ սով մեծ ի Սամարիա, եւ նստէին զնովաւ, մինչեւ եղեւ խալամ իշոյ յիսուն սկեղ արծաթոյ, եւ չորրորդ կապճի աղբոյ աղաւնեաց՝ յիսուն եւ՝՝ հինգ արծաթոյ։
Առ քեզ, Տէր, կարդացի. Աստուած իմ, մի՛ լռեր յինէն. մի՛ երբեք լռեսցես յինէն, զի մի՛ նմանիցիմ այնոցիկ ոյք իջանեն ի գուբ։
զօրհանապազ զանիրաւութիւն՝՝ խորհեցաւ ի լեզուի իւրում, որպէս ածելի սուր սրեաց զնենգութիւն։
եւ փրկեաց զանձն իմ ի միջոյ գազանաց, զի ննջէի ես խռովեալ՝՝. որդւոց մարդկան ատամունք իւրեանց զէն եւ նետք են, եւ լեզուք նոցա որպէս զսուր սուսերի։
Փախուցեալ է ամպարիշտն առանց ուրուք հալածելոյ, իսկ արդարն՝ իբրեւ զառեւծ յանձն ապաստան է։
Ես եմ, ես եմ նոյն որ մխիթարեցի զքեզ. ծանիր զինչ ոք էիր, եւ երկեար՝՝ ի մահկանացու մարդոյ եւ յորդւոյ մարդոյ որ իբրեւ զխոտ ցամաքեցան՝՝։
Եթէ ելից ի դաշտ՝ ահա վիրաւորք սրոյ, եւ եթէ մտից ի քաղաք՝ ահա ցաւք սովոյ. զի մարգարէ եւ քահանայ գնացին յերկիր զոր ոչ գիտէին։
Եւ եղիցի ընդունայն զօրութիւն ձեր. եւ մի՛ տացէ երկիր ձեր զսերմանիս իւր, եւ մի՛ ծառ վայրաց տացէ զպտուղ իւր։
Ի նեղել զձեզ ռոճկաւ հացի, եփեսցեն տասն կին զհացն ձեր ի միում թոնրի, եւ տացեն զհաց ձեր կշռով. եւ կերիջիք եւ մի՛ յագեսջիք։