21 Եւ փչեաց երիցս ի մանուկն, եւ կարդաց զՏէր եւ ասէ. Տէր Աստուած իմ, դարձցի շունչ մանկանս ի սա։
եւ աղաղակեաց Եղիա եւ ասէ. Ո՛հ ինձ Տէր, որ վկայդ ես այրւոյն՝՝ առ որում ես բնակեմ, դու չարչարեցեր զորդի նորա մեռուցանել։
Քաղցեաւ եւ կամէր ճաշակել. եւ ի պատրաստելն նոցա՝ եղեւ ի վերայ նորա զարմացումն։
Եւ իջեալ Պաւղոսի անկանէր զնովաւ, առնոյր զնա ընդ գիրկս եւ ասէր. Մի՛ խռովիք, քանզի հոգի սորա ի սմին է։
Եւ հանեալ արտաքս զամենեսեան Պետրոսի՝ եդ ծունր, եկաց յաղօթս, եւ դարձաւ ի մարմինն եւ ասէ. Տաբիթա, արի կաց յանուն Տեառն Յիսուսի Քրիստոսի՝՝։ Եւ նա եբաց զաչս իւր, եւ տեսեալ զՊետրոս նստաւ կանգուն։
եդ ի մտի իւրում թէ եւ ի մեռելոց կարող է յարուցանել Աստուած. ուստի եւ յառակս իսկ ընկալաւ զնա։