41 Եւ լուաւ Ադոնիա եւ ամենայն բազմականք նորա, եւ կատարեցին նոքա զուտելն. եւ լուաւ Յովաբ զձայն եղջերոյն, եւ ասէ. Զի՞նչ է բարբառն որ հնչէ ի քաղաքին։
Եւ ել ամենայն ժողովուրդն զհետ նորա, եւ պար առեալ պարուք ուրախ լինէին մեծաւ ուրախութեամբ, եւ հնչեաց երկիրն ի բարբառոյ նոցա։
Եւ մինչդեռ նա խօսէր ահա Յովնաթան որդի Աբիաթարու քահանայի եհաս. եւ ասէ Ադոնիա. Մուտ զի այր զօրութեան ես դու, եւ բարութիւնս աւետարանես։
Զի ուրախութիւն ամպարշտաց բեկումն անհնարին, եւ խնդութիւն անօրինաց՝ կորուստ։
Եւ լուեալ Յեսուայ զձայն ժողովրդեանն աղաղակելոյ, ասէ ցՄովսէս. Ձայն պատերազմի է ի բանակի անդ։
Ընդ ուրախութիւնս՝ ոչ խառնի տրտմութիւն, բայց յետոյ ուրախութիւնն ի սուգ գայ։՝՝
Իբրեւ տեսին քահանայապետքն եւ դպիրք զսքանչելիսն զոր արար, եւ զմանկտին որ աղաղակէին ի տաճարին եւ ասէին. Օրհնութիւն Որդւոյ Դաւթի. բարկացան.
Եւ խնդրէին զնա սպանանել. եհաս զրոյց ի հազարապետ գնդին, եթէ խռովեալ է ամենայն Երուսաղէմ։