Եւ եկն Մեմփիբոսթէ որդի Յովնաթանու որդւոյ Սաւուղայ առ արքայ Դաւիթ, եւ անկաւ ի վերայ երեսաց իւրոց եւ երկիր եպագ նմա։ Եւ ասէ ցնա Դաւիթ. Մեմփիբոսթէ։ Եւ ասէ. Աւասիկ եմ ծառայ քո։
զի էջ այսօր եւ եզեն արջառս եւ ոչխարս եւ գառինս բազումս, եւ կոչեաց զամենայն որդիսն արքայի եւ զիշխանս զօրուն եւ զԱբիաթար քահանայ. եւ ահա ուտեն եւ ըմպեն առաջի նորա, եւ ասեն. Կեցցէ արքայ Ադոնիա։
Եւ ասեմ ցթագաւորն. Արքայ, դու յաւիտեան կեաց. ընդէ՞ր ոչ տրտում եւ տխուր լինիցին երեսք իմ. վասն զի քաղաքն եւ տուն հօր իմոյ՝՝ անապատ է, եւ դրունքն ապականեալ ի հրոյ։
Եւ եմուտ պատանեակն. եւ յարեաւ Դաւիթ յԱրգաբայն, եւ անկաւ ի վերայ երեսաց իւրոց յերկիր, եւ երկիր եպագ նմա երիցս անգամ, եւ համբուրեաց իւրաքանչիւր զընկեր իւր, եւ ելաց իւրաքանչիւր ի վերայ ընկերի իւրոյ մինչեւ ցմեծ վախճան՝՝։