5 Միթէ ո՞չ ունիցիմք իշխանութիւն զքորս կանայս՝՝ շրջեցուցանել ընդ մեզ՝՝. որպէս եւ այլ առաքեալքն եւ եղբարքն Տեառն եւ Կեփաս։
Պարտէզ փակեալ, քոյր իմ հարսն, պարտէզ փակեալ եւ աղբեւր կնքեալ։
Ո՞չ սա է հիւսանն որդի. ո՞չ մայր սորա կոչի Մարիամ, եւ եղբարք սորա՝ Յակովբոս եւ Յովսէս եւ Սիմովն եւ Յուդա.
Եւ եկեալ Յիսուս ի տուն Պետրոսի, ետես զի զոքանչ նորա անկեալ դնէր տապացեալ.
Եւ զոքանչ Սիմովնի դնէր ջերմացեալ, եւ վաղվաղակի ասեն ցնա վասն նորա։
Ո՞չ սա է մանուկ հիւսանն եւ որդին՝՝ Մարեմայ, եղբայր Յակովբայ եւ Յովսեայ եւ Յուդայի եւ Սիմովնի, եւ չիցե՞ն քորք դորա աստ առ մեզ։ Եւ գայթակղէին ի նա։
եւ զՄատթէոս, եւ զԹովմաս, եւ զՅակովբոս Ալփեայ, եւ զՍիմովն զկոչեցեալն Նախանձայոյզ,
Ազդ եղեւ նմա եւ ասեն. Մայր քո եւ եղբարք քո կան արտաքոյ եւ կամին զքեզ տեսանել։
Սա ած զնա առ Յիսուս. հայեցեալ ընդ նա Յիսուսի՝ ասէ. Դու ես Սիմովն որդի Յովնանու, դու կոչեսցիս Կեփաս (որ թարգմանի Պետրոս)։
Յետ այսորիկ էջ ի Կափառնայում, ինքն եւ մայր իւր եւ եղբարք իւր. եւ անդ լինէր ոչ բազում ինչ աւուրս։
Սոքա ամենեքեան էին հանապազորդեալ միաբան յաղօթս հանդերձ կանամբք եւ Մարեմաւ մարբն Յիսուսի եւ եղբարբք նորա։
Յանձն առնեմ ձեզ զՓիբէ զքոյր մեր, որ է սպասաւոր եկեղեցւոյն Կենքրացւոց.
Եւ արդ ասեմ իսկ, եթէ իւրաքանչիւր ոք ի ձէնջ ասէ. Ես Պաւղոսեան եմ, եւ մեւսն եթէ՝ Ես Ապողոսեան, եւ մեւսն եթէ՝ Ես Կեփայեան. եւ մեւսն եթէ՝ Ես Քրիստոսեան։
Ապա եթէ անհաւատն մեկնիցի, մեկնեսցի. զի ոչինչ հարկ ի վերայ կայ եղբօրն կամ քեռն յայնպիսի իրս, քանզի ի խաղաղութիւն կոչեաց զմեզ Աստուած։
Կին կապեալ է՝՝, ցորքան ժամանակս կենդանի է այր նորա. ապա եթէ ննջիցէ այր նորա, ազատ է, ում կամիցի ամուսնանալ, բայց միայն Տերամբ։
Քանզի կամիմ եթէ ամենայն մարդ լինէր իբրեւ զիս. այլ իւրաքանչիւր ոք զիւր շնորհս ունի յԱստուծոյ, ոմն այսպէս՝ եւ ոմն այնպէս։
Բայց ամուրեացն եւ այրեացն ասեմ. Լաւ է նոցա եթէ կայցեն իբրեւ զիս։
Զայլ ոք յառաքելոց անտի ոչ տեսի, բայց միայն զՅակովբոս զեղբայրն Տեառն։
Պարտ է եպիսկոպոսին անարատ լինել, միոյ կնոջ այր, հեզ, ցած, պարկեշտ, հիւրասէր, ուսուցիչ.
որ արգելուցուն յամուսնանալոյ, եւ մեկնիցեն ի կերակրոց զոր Աստուած հաստատեաց ի վայելել հաւատացելոց, եւ ոյք հասեալ իցեն ի ճշմարտութեանն վերայ։
զպառաւունս՝ իբրեւ զմարս, զմանկամարդս՝ իբրեւ զքորս ամենայն սրբութեամբ։
եթէ ոք անարատ իցէ, միոյ կնոջ այր, որդեակս ունիցի հաւատացեալս, եւ ոչ յամբաստանութիւն անառակութեան կամ անհնազանդս։
Պատուական է ամուսնութիւն ամենեւին, եւ սուրբ՝ անկողինք. բայց զշունս եւ զպոռնիկս դատի Աստուած։