11 छतसि चमैंए सुँर क्हा झोंल् त्हुम्, तलेबिस्याँ चमैंइ खेंमैंइ मुइ योंबै ल्हागिर म्हिमैंए धिं-धिंर होंसि स्योलिबै ताँमैं बिप्रसि चमैंए सैं भाँडिदिवाइमुँ। छाबै ताँमैं चमैंइ लोमिंल् आतमल।
ठिक के लब्मैंइ चु म्रोंब्मुँ धै तोंब्मुँ, दिलेया दुष्ट म्हिमैंइ ह्रोंसए सुँ म्रुब्मुँ।
परमेश्वरजी लबै के म्रोंसि म्रुँ सैं तोंरिब्मुँ। खीए मिंर कसम चब्मैंइ खीलाइन थेब् लरिब्मुँ, दिलेया स्योर तेब्मैंए सुँ म्रुवाब्मुँ।
“धिक्कार मुँ, शास्त्रिमैं नेरो फरिसीमैं, क्हेमैं फिब्लो पार्दिब्मैं! स्वर्गर्बै ग्याल्सर होंल् म्हैबै म्हिमैंलाइ क्हेमैंइ म्रा तोरवाम्। क्हेमैं ह्रोंसै या आहों, होंल् म्हैब्मैंलाज्यै या होंल् आपिं।
च लिउँइँ खाबज्यै या खीने तोइ ताँ या ङ्योएबै आँट लल् आखाँ।
मुइ पिंसि थेंबै म्हि बिस्याँ क्ह्रोंसेंन्बै प्ह्रोंछैं धों आत। क्युमैं ह्रोंसल् आङिंसेरो चइ प्याँउँ खरिब् म्रोंस्याँ क्युमैं वाथेंसि भौदियाम्। छतमा प्याँउँइँ क्युमैं ह्वाखम्, धै सोग्याँ प्हुग्याँ लवाम्।
ठिमर्बै ताँ ठिम म्हाँदिब्मैंए ल्हागिर्न बिब ङिइ सेइमुँ। छतमा ताँन् ह्युलर्बै म्हिमैं परमेश्वरए उँइँर निसाफर रामा खाबज्यै या तोइ पोंबै घ्याँ आरे।
ख्रीष्टजी क्ह्रोंसेंन्बै ताँ बिब् धोंले ङज्यै या क्ह्रोंसेंन्बै ताँ बिम्: “ङइ क्हेमैंलाइ दुःख आपिं” बिसि प्हैंबै ताँ अखैया ह्युल तिगोंन् खाबज्यै ङलाइ आपोंन् बिल् आखाँ।
च्हौ मत्त्रे आङिं चमैं धिं-धिंर स्युरसि प्ल्हेउ तम्, चमैं तब-आतबै ताँमैं पोंब, आगु स्यारब, तोनतोंर्न आगुए केर यो झोंब्मैं तम्।
म्हरेस्योमैंल च्ह, च्हमि, क्वें, क्वेंमिं मुँस्याँ, चमैंइ ह्रोंसए बाज्यु भुज्यूलाइ मान लसि छेनाले सुसार लरिगे, छले चमैंइ ह्रोंसए आबा, आमा नेरो बाज्यू भुज्यूए भारा फोरिगे, तलेबिस्याँ छाबै केमैं म्रोंसि परमेश्वर बेल्ले सैं तोंम्।
छाबै म्हिमैं मदि न्होंयाब्मैं नेरो क्ह्रोंसेंन्बै ताँ आक्वेंब्मैं ङाँर ह्यासि प्होंगि लल् म्हैम्, धै परमेश्वरए मिंर के लब् प्हैंसि ङ खैले प्लब् तब् ङ्हे बिसि चमैंइ मैंम्।
चमैंइ क्ह्रोंसेंन्बै ताँ आपों, चमैंइ म्हिमैं सिबइले सोगों लमिंबै के ओंसोंन् तयाइमुँ बिसि स्योलिबै ताँ पोंम्। चमैंए ताँ थेसि कति म्हिमैंलम् सैं ङ्हिरि तयाइमुँ।
तलेबिस्याँ चमैं न्होंरि को-कोइ धिं-धिंर होंसि पापइ प्लेंथेंब नेरो सैंर आछ्याँबै इच्छा मैंरिबै च्हमिरिमैंलाइ ह्रोंसए अधीनर थेंम्।
तलेबिस्याँ परमेश्वरए के लल् त्हुबै म्हि तबइले च छ्याब् आरेब तल् त्हुम्। च सैं सारो नेरो युनन् ह्रिस खब, प्हा थुँब, प्होंगि मिब, मारा-मुइए लोब लल् आत।
चलाइ लोमिंबै क्ह्रोंसेंन्बै ताँर च भोंसि तल् त्हुम्, धै चइ क्ह्रोंसेंन्बै ताँ छेनाले लोमिंल् खाँरिगे, खाबज्यै खिइ लोमिंबै ताँ थोसि खेंमैंए स्योलिबै ताँमैं लोमिंल् म्हैस्याँ चइ “क्हेमैंए ताँ स्योर ग” बिसि बिल् खाँरिगे।
म्हिमैंए न्होंरि आक्ह्रिसि फ्रेवाबै म्हिलाइ तिखे ङ्हिखे समा “छाबै के आलद्” बिद्, च्हौ बिसेया आङिं बिस्याँ चने तोइ केरै या बालु आप्रद्।