13 क्हि तिंयाँबै म्हुँइँस चुर्न थोदु, धै प्हन्हाँग क्हिए ल्हागिर लल् त्हुबै के चइ लमिंम् बिस्याँ, ठिकन् मुँ; आलइ बिस्याँ ङइ लमिंस्यो। सोगों याहवेहए मिंर कसम चसि ङ बिमुँ, न्हुँ आलद्।”
ङए खोंर्बै ताँ सेबै परमेश्वरए मिंर ङ क्हेमैंने बिमुँ: क्हेमैं कर आयोंन् आतरिगे बिबै सैं मैंसि ङ कोरिन्थर आखब् ग।
म्हिमैंइ कसम चल् त्हुमा ह्रोंस् भन्दा थेबै म्हिए मिंर कसम चम्। धै चमैंए आक्ह्रिबै ताँमैं कसम चइरि क्ह्रिल् लमिंम्।
च ताँ थेसि नाओमीइ ह्रोंसए चोंने बिइ, “याहवेहजी च म्हिलाइ आशिक पिंरिगे! याहवेहजी सोगोंमैं नेरो सियाब्मैंए फिर ल्हयो खमिंइ!” धबै नाओमीइ चने बिइ, “च ङ्योए नातो न्होंर्बै म्हिन् ग। ङ्योए फिर दु:ख तमा ङ्योलाइ ल्होल् त्हुबै म्हिमैं न्होंर च घ्रि ग।”
क्हिए दु:ख सुखर ल्होमिंल् त्हुबै म्हि ङ ग बिब क्ह्रोंसेन ग, दिलेया अझै ङ भन्दा चेंदोंर्बै नातो फेबै म्हि घ्रि मुँ। चइ क्हेमैंए दु:ख सुखर ल्होमिंल् त्हुम्।
धबै बोअजइ बिइ, “तम् तम्। नाओमीए क्ल्ह्यो किंम् बिस्याँ क्हिइ मोआब ह्युलउँइँले नाओमीने खबै म्हरेस्यो रूथने ब्ह्या लल् त्हुम्। तलेबिस्याँ सियाबै म्हिए मिं आम्हबै ल्हागिर च क्ल्ह्यो चए परवाए न्होंर्न तल् त्हुम्।”
चु ताँ थेसि च चेंदोंर्बै नातो फेबै म्हिइ बिइ, “चु क्ल्ह्यो ङ आकिं, क्हिन् किंन्। ङ चेंदोंर्बै हगवाल मुँनबिलेया चु क्ल्ह्यो किंबै हग ङइ क्हिलाइन पिंस्यो, तलेबिस्याँ चु क्ल्ह्यो किंइबिस्याँ लिउँइँ ङइ योंल् त्हुबै सै न्होर आयों उ बिसि ङ ङ्हिंइमुँ।”