28 तलेबिस्याँ याहवेहजी युनन् सजैं पिंसि ह्युल नास लवाब्मुँ।”
ओ ङिलाइ जोगेमिंबै परमेश्वर, क्हिजी ठिक के लमा थेब्-थेबै केमैंउँइँले ङिलाइ ज्वाफ पिंम्। पृथ्बीर्बै ताँन् साँदर टिबै ह्रेंमैं नेरो ह्रें-ह्रेंगोर्बै मा ङ्युँइए रेजरेबै ताँन म्हिमैंइ क्हिए फिर्न आशा थेंरिम्।
खीजी ह्युलर्बै म्हिमैंए फिर ठिक निसाफ लम्, खीजी खाबलाज्यै या आफेलल्ले निसाफ लम्।
तलेबिस्याँ च त्हेर बेल्ले थेबै दुःख तब्मुँ। च धों तबै दुःख ह्युलए ओंसों ओंनों तिंयाँ समा खोंयोंइ आतइमुँ, धै लिउँज्यै या छाबै दुःख खोंयोंइ तरिब् आरे।
तलेबिस्याँ खीजी ह्युलर्बै ताँन् म्हिमैंए निसाफ लबै त्हिंइ तोक्दिमिंइँमुँ। च त्हिंइर खीजी त्हाँबै म्हि घ्रिउँइँले ह्युलर्बै ताँन् म्हिमैंए निसाफ लब्मुँ। च म्हिने निसाफ लबै हग मुँ बिसि प्रमाण ताँनने उँइमिंबर परमेश्वरजी च म्हि सिबउँइँले सोगों लमिंइ।”
ङइ स्वर्ग थोंब् म्रोंइ। चर फोस्रे ब्योंबै घोडा घ्रि मुँल। च घोडाए फिर क्रेबै म्हिए मिं “भर लल् खाँब नेरो क्ह्रोंसेंन” बिब् मुँल। खीजी ठिक निसाफ लम्, ठिक निसाफ लबै ल्हागिर खीजी ल्हडें लम्।