20 तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बनेबै तोन्दोंरि सै केर आफेब् तयाइमुँ, दिलेया छ तब ह्रोंसए इच्छाइ आङिं, परमेश्वरजीन् छ लवाब् ग।
चइ ह्रोंसए च्हए मिं नोआ थेंसि बिइ, “याहवेहजी सलाइ सराप पिंल। दिलेया च सउँइँलेन् ङ्योइ लबै केउँइँले चु कोलोइ भों न्हल् पिंब्मुँ।”
छतसि परमेश्वरजी नोआने बिइ, “ङइ ताँन् म्हिमैं नास लवाबै सैं लल् खाँइमुँ। तलेबिस्याँ चमैंइ लबै आछ्याँबै केमैंइ पृथ्बी प्लिंइमुँ। छतसि ङइ चमैंलाइ पृथ्बीउँइँले नास लवाम्।
क्हिजी तिस्याँदेए ल्हागिर मत्त्रे ङ सोल् पिंइमुँ, क्हिए उँइँर ङए छ्ह तोइ आङिं। ताँन् म्हिए छ्ह मुठि घ्रि सोर मत्त्रे ह्रेंरिइमुँ! तिस्याँदे मैंन्
सुत्केरि बेथा ल्हैदिब् धोंले ताँन् सृष्टिइ तिंयाँ समा दुःखए सो सेंरिइमुँ बिसि ङ्योइ सेइमुँ।
ङ्योइ थेंबै आशा ताँन् पूरा तरिगे बिसि परमेश्वरजी ङ्योलाइ जोगेमिंइ। (म्रोंबै सैमैंल खाबज्यै आशा आल।