7 छ बिस्याँ ङ्यो तो बिले? ठिमन् पाप वा? कत्ति आङिं! ठिम आरेस्याँ ङइ पाप बिब तो जा बिसि आसेमल, तलेबिस्याँ ठिमइ “लोब आलद्” आबिस्याँ ङइ लोब लब तो जा बिसि आसेमल,
झाइले च सिंधुँर्बै रो चबर लिंब, ङ्ह्योमा छ्याँब नेरो बुद्धि योंबै ल्हागिर च सिंधुँए रो चल् त्हुमन बिसि च्हमिरिइ मैंइ। छतसि चइ च सिंधुँए रो टोंसि चवाइ, ह्रोंसए प्युँलाज्यै पिंइ, धै प्युँज्यै या चइ।
तो सैन् मुँलेया तिस्याँ मत्त्रे ग बिब ङइ सेइमुँ, दिलेया क्हिए ताँमैं बिस्याँ खोंयोंन् बिलै तरिम्।
“ह्रोंसए ङ्हेब्मैंए धिं-नाँ, प्ह्रेंस्यो, केब्छैं-केब्स्योमैं, क्ल्या, गदा चए तो सै म्रोंलेया आम्रोद्।”
दिलेया ङ क्हेमैंने बिमुँ, च्हमिरि घ्रि म्रोंसि चने आछ्याँबै सैंले ङ्ह्योबै म्हिइ ह्रोंसए सैंर चने ब्यभिचार लल् खाँइमुँ!
खीजी धबै चर मुँब्मैंने बिइ, “छेनाले मैंन्, नना ओलिबै लोब् आलद्, तलेबिस्याँ म्हि कति प्ल्होब तनाबिलेया सै न्होरउँइँले क्ह्रोंसेंन्बै छ्ह योंल् आखाँ।”
च खसि च आधे लब्मैं सैवाब्मुँ, धै म्रों अरू म्हिमैंलाइन पिंवाब्मुँ।” चु ताँ थेसि म्हिमैंइ बिइ, “छाबम् खोंयोंइ आतरिगे!”
ङइ खाबलै या मारा, चाँदि नेरो क्वेंए लोब आल।
मोशाइ प्ह्रिबै ठिममैं न्होंरि “ब्यभिचार आलदु, म्हि आसैदु, आह्योदु, लोब आलदु,” बिबै ताँमैं मुँ। दिलेया “ह्रोंसलाइ धोंले ङ्हेब् ट्हुब्मैंलाज्यै या म्हाँया लद्” बिबै ताँ ङिंस्याँ ठिमर बिबै ताँन् ताँ लब् धोंन् तम्।
छतसि ठिमर्बै ताँमैं छेनाले म्हाँदिलै या परमेश्वरए उँइँरि ठिक ठर्दिल् आखाँ। तलेबिस्याँ ठिमर्बै ताँउँइँलेन् म्हिमैंइ पाप तो जा बिसि सेम्।
ङ्योइ लबै आछ्याँबै केमैंउँइँलेन् परमेश्वरजी लबै छ्याँबै केमैं म्हिमैंइ म्रोंम् बिस्याँ ङ्योइ तो बिब् दि? “खीए ह्रिस ङ्योए फिर उँइँमा परमेश्वरजी लल् आतबै के लइ!” बिब् वा? आङिं! (दिलेया म्हिमैंइ छलेन मैंल् खाँम्।)
ङि यहूदीमैंए खे अब्राहाम परमेश्वरए उँइँर खैले ठिक ठर्दिइ? चए बारेर सैंर मैंले।
तलेबिस्याँ ठिमर्बै ताँ आम्हाँदिब्मैं म्रोंसि परमेश्वर ह्रिस खम्, दिलेया ठिमन् आरेस्याँ पाप तो जा बिसेया आसेमल।
पाप कति ल्हें लइ बिब् सेरिगे बिसि परमेश्वरजी ठिम पिंइ। खैले पाप ल्हें ततै ह्याइ, छलेन परमेश्वरए दयाम्हाँया झन् ल्हें ततै ह्याइ।
तारे तो बिले? ङ्यो ठिमए न्होंर आरे, दयाम्हाँया न्होंर मुँ बिसि पाप लब् वा? आङिं, लल् आत!
तलेबिस्याँ पापइ ठिमर्बै ताँउँइँले मौका च्ह्यासि ठिमउँइँले ङलाइ लुसि सैवाइ।
छ बिस्याँ छ्याँबै ठिमइ ङलाइन सैवाइ बिब् तम्मा? आत! बरु पाप पापए रुपर्न म्रोंरिगे बिसि पापइ छ्याँबै केउँइँले ङलाइ सैवाब् ग। तलेबिस्याँ ठिमइ पाप बेल्ले आछ्याँबै सै ग बिसि छेनाले उँइँम्।
ओंसों ङ्यो पाप लदै छ्ह थोरिल, छतसि कालए सुँर फेनेबै आछ्याँबै केमैं लबर ठिमइ भों पिंसि पाप लदा ङ्हाँबै सैं खसि ङ्योइ ज्युर आछ्याँबै के लमल।
दिलेया ठिमइ “लोब आलद्” बिबइले ङए आछ्याँबै इच्छाइ मौका च्ह्यासि ङए सैंइ ल्हें खालर्बै लोब खल् पिंमल, तलेबिस्याँ ठिम आरेबै त्हेर आछ्याँबै केमैं ललेया ङइ आछ्याँबै के लइ बिसि ङइ आसेमल।
कालए भों पाप ग, झाइले पापए भों ठिम ग।
क्हेमैं परमेश्वरए म्हिमैं तबइले तारेपिरु खाबज्यै या ब्यभिचार आलद्, आछ्याँबै ताँ पोंब नेरो लोब लबउँइँले स्यो तद्। परमेश्वरए प्हसेमैंइ छाबै ताँमैं लब आङ्हें।
छतसि क्हेमैं ह्युलर्बै सैजरे सैं आह्याद्: फ्रें क्ल्योंब नेरो रण्डिबाजी लसि फोहोरी के आलद्, छाडा आतद्, दुष्ट सैं आप्ह्याब नेरो लोब आलद्। लोब लबम् कु पूजा लब् धों तब् ग।
दिलेया परमेश्वर ङो आसेब्मैं धोंले मुयुँमैं ने च्हमिरिमैं न्होंरि आछ्याँबै सैं मैंसि आप्रद्।
तलेबिस्याँ ओंसोंबै ठिमइ तोइ के पक्का लल् आखाँ। तारे चए क्ल्ह्योर च भन्दा छ्याँबै आशा मुँबै ठिम तइमुँ। च घ्याँउँइँले ङ्यो परमेश्वरए ङाँर फेनेल् खाँम्।