11 तलेबिस्याँ पापइ ठिमर्बै ताँउँइँले मौका च्ह्यासि ठिमउँइँले ङलाइ लुसि सैवाइ।
छतमा याहवेह परमेश्वरजी च्हमिरिने “क्हिइ तले छ लल?” बिमा च्हमिरिइ बिइ, “प्हुरिइ ङने ‘तोइ आत! च रो चलेन् तम्’ बिसि स्योर तेइ। छतसि ङइ चइ।”
छतसि ठिमर्बै ताँमैं छेनाले म्हाँदिलै या परमेश्वरए उँइँरि ठिक ठर्दिल् आखाँ। तलेबिस्याँ ठिमर्बै ताँउँइँलेन् म्हिमैंइ पाप तो जा बिसि सेम्।
छ बिस्याँ छ्याँबै ठिमइ ङलाइन सैवाइ बिब् तम्मा? आत! बरु पाप पापए रुपर्न म्रोंरिगे बिसि पापइ छ्याँबै केउँइँले ङलाइ सैवाब् ग। तलेबिस्याँ ठिमइ पाप बेल्ले आछ्याँबै सै ग बिसि छेनाले उँइँम्।
दिलेया ठिमइ “लोब आलद्” बिबइले ङए आछ्याँबै इच्छाइ मौका च्ह्यासि ङए सैंइ ल्हें खालर्बै लोब खल् पिंमल, तलेबिस्याँ ठिम आरेबै त्हेर आछ्याँबै केमैं ललेया ङइ आछ्याँबै के लइ बिसि ङइ आसेमल।
छतसि ह्रोंसलाइ नास लवाबै ओंसोंबै धों तबै आछ्याँबै केमैं लबै बानि ब्योर क्हेमैंइ पिवाद!
बरु खाबै या पापर आच्होरिगे धै क्हेमैं खाबज्यै या सैं सारो आलरिगे बिसि परमेश्वरए छ्वेर बिब् धोंले “तिंयाँबै त्हिंइ” मुँब् समा घ्रिइ घ्रिलाइ अर्थि पिंब्रें लद्।
दिलेया परमेश्वरए छ्वेर बिबै ताँ थेइरि मत्त्रे ह्रोंसलाइ आलुद्, चइ बिब् धोंले प्रद्।
खाबज्यै या “ङइ ठिक के लइमुँ” बिमुँ, दिलेया ह्रोंसए सुँइ तो योंमुँ चन् पोंम् बिस्याँ चइ ह्रोंसलाइन लुम्। छाबै म्हिइ ठिक के ललैया चइ लबै के फाकर्न तम्।