7 तलेबिस्याँ सियाल् खाँबै म्हिइ पाप आल।
म्हिए च्ह युसि चब् थुँब् लमा ‘ङ्ह्योत्ति, च चब्लाँ, प्हा को, बालि रेब्मैं नेरो अरू पापिमैंए थु!’ बिसि म्हिमैंइ बिमल। दिलेया परमेश्वरए बुद्धिए केमैं म्रोंसिन् क्ह्रोसेंन्ले बुद्धि छ्याँब् मुँन बिबै ताँ क्हेमैंइ सेल् खाँम्।”
कत्ति आङिं! छ लब आत। पापए लेखि ङ्यो सिल् खाँइ, छतसि ङ्यो अझै पापन् लरिब् आ?
ङ्यो ख्रीष्टने बालुन् सिइमुँ बिस्याँ, खीने बालुन् सोब्मुँ बिसि ङ्योइ बिश्वास लम्।
नमुना घ्रि बिले, ब्ह्या लबै च्हमिरिल ह्रोंसए प्युँ सोन् समा ठिमर बिब् धोंले च प्युँनेन् टिल् त्हुम्। दिलेया प्युँ सियास्याँ च च्हमिरिलाइ ठिमइ फैल् आखाँ।
छतसि ओ ङए अलि-अङाँमैं, सिबउँइँले धबै सोगों तबै ख्रीष्टए ज्युने घ्रिन् तसि परमेश्वरए सैंर मैंब् धोंले लल् खाँरिगे बिसि ख्रीष्ट सिब् धोंलेन् क्हेमैं या ठिमए लेखि सिइमुँ।
छतसि ख्रीष्ट येशूए फिर बिश्वास लब्मैंए ल्हागिर दण्ड आरे।
येशू ख्रीष्टजी खैले दुःख नोल, छलेन क्हेमैंज्यै या दुःख नोल् त्हुलेया नोम् बिबै सैं लद्। तलेबिस्याँ ज्युर दुःख नोबै म्हिमैंइ पाप लब पिवाम्।