18 छलेन “क्हिए सन्तानै या च्योलै आखाँल्ले तब्मुँ” बिसि परमेश्वरजी चने बिल। छतसि प्हसे तम् बिसि तिफुँइ आशा आरेबै त्हेरै या अब्राहामइ बिश्वास लसि आशा थेंबइले च ह्रें-ह्रेंमैंए खे तइ।
आशा थेंबै सै आयोंमा सैं सिम्, दिलेया सैर मैंब् धों तमा भों खम्।
दिलेया जकरियाइ स्वर्गदूतने बिइ, “ङ खेब् तयाल् खाँइ, ङए माँबै या माँब् तयाइमुँ। छतसि ङिइ च्ह योंम् बिसि खैले क्वेंब?”
छतसि, ओ थुमैं, आङ्हिंन्! परमेश्वरजी ङने खै बिइमुँ, छान् तब्मुँ बिसि ङ खीए फिर बिश्वास लम्।
परमेश्वरए छ्वेर छले प्ह्रिइमुँ, “ङइ क्हिलाइ ह्रें-ह्रेंमैंए खे तल् पिंइमुँ।” अब्राहामइ परमेश्वरए फिर बिश्वास लबइले परमेश्वरए उँइँर अब्राहाम ङ्यो ताँनए खे ग। परमेश्बरजी सियाबै म्हिलाइ सोगों लमिंम्, धै म्हिमैंइ लल् आखाँबै सै या खीजी पोंसि तल् लमिंम्।
च त्हेर अब्राहाम प्र बर्ष तबर होंल च सिबै त्हे तयालैया, ह्रोंसए प्ह्रेंस्यो सारा या माँब् तसि प्हसे तल् आखाँ बिब् सेलैया अब्राहामइ परमेश्वरए ताँर कत्ति संका आल।
ङ्योइ थेंबै आशार ङ्यो सैं च्योंब तल् आपिं, तलेबिस्याँ परमेश्वरजी खीए पबित्र प्ल्ह ङ्योलाइ पिंइमुँ, छतसि परमेश्वरजी ङ्योए फिर बेल्ले म्हाँया लइमुँ बिसि पबित्र प्ल्हजी ङ्योए सैं न्होंर छेनाले सेल् पिंम्।
ङ्योइ थेंबै आशा ताँन् पूरा तरिगे बिसि परमेश्वरजी ङ्योलाइ जोगेमिंइ। (म्रोंबै सैमैंल खाबज्यै आशा आल।
चु आशार्न ङ्यो सोरिइमुँ। चु आशा क्ह्रोंसेंन्बै मुँ, धै स्वर्गर्बै पबित्र क्ल्ह्योर्बै पर्दा क्वें न्होंर्न फेनेइमुँ।